Το Νοήμα δεν Αυτοκτονεί

Υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο Ζωή προς τι;  το Νοήμα δεν Αυτοκτονεί. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν το χω διαβάσει αλλά ο τίτλος όταν το είδα μου έμεινε.

Διαβάζουμε, ακούμε για συνανθρώπους μας να δίνουν τέλος στην ζωή τους με αφορμή (λέω εγώ) ή αιτία την κρίση (λένε άλλοι) άλλοτε και επιδεικτικά δημόσια. Και αναρωτιέμαι με αφορμή και τις οικογένειες δυο φίλων μου (Ε.Σ., Ε.Π.):

• οι πρόγονοι μας που έφυγαν το 1922 ή και νωρίτερα από την Μικρά Ασία και το Πόντο πρόσφυγες είτε για Ελλάδα είτε για χώρες της πρωην Σοβιετικής Ένωσης και χάσαν περιουσίες, δουλειές, επιχείρησεις, συγγενείς, παιδιά, συζύγους τι έπρεπε να κάνουν.
• γαιτί αυτοί δεν αυτοκτόνησαν;
• τι ήταν αυτό που τους κράτησε στη ζωή και τους έδωσε την δύναμη να την ξανα-κτίσουν από το μηδέν (βλέπε το βιβλίο της Φιλιώ Χαϊδεμένου Τρεις Αιώνες μια ζωή) όχι μια αλλά περισσότερες φορές (οικογένεια φίλης Ε.Π. βλ. πιο κάτω).
• Ποια ήταν αυτά τα ιδιαίτερα αντισώματα (σωματικά, ψυχικά, πνευματικά) που οι νεοέλληνες φαίνεται να τα χάνουμε;

Μια από τις οικογένεις των φίλων επαναπατρίστηκε στην Ελλάδα μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και βέβαια δεν ξέραν Ελληνικά αλλά Ποντιακά και Ρώσικα γλώσσες καθόλου χρήσιμες δηλαδή για να συννενοηθούν.

Νομίζω από προσωπική εμπειρία με τις προαναφερόμενες φίλες ότι αυτό που τους κραάτησε στη ζωή έχει περάσει και στα εγγόνια τους ακόμα και αν αυτά το αγνοούν. Και τούς εύχομαι να μην το χάσουν.